Broń legenda - można powiedzieć i wiele będzie w tym prawdy. Jest tym w klasie karabinów snajperskich, czym AK-47 dla karabinków szturmowych. Może lepiej powiedzieć "żywa legenda", bo przecież używany z powodzeniem do dziś jako podstawowy karabin wyborowy drużyny (w kilku nowszych wersjach) tak w armii rosyjskiej jak i rozbitych przez wojska koalicji siłach irackich. Debiutował w Wietnamie (1957 - 1975), a każda zdobyta przez Amerykanów sztuka Dragunowa była warta setki dolarów i uchodziła za "rarytas". Przecież osławiony Juba terroryzujący amerykanów w Iraku, co bardzo prawdopodobne, swoje śmiertelne żniwo "zbiera" oddając strzały z ukrycia z SWD Dragunowa. Przyjrzyjmy się bliżej tej broni.



SWD kaliber 7,62 mm karabin wyborowy (snajperski), opracowany w byłym Związku Radzieckim. Nazwa broni jest skrótem od Снайперская Винтовка Драгунова (Snajperskaja Wintowka Dragunowa) – Karabin Snajperski Dragunowa. Wyłoniony w drodze konkursu, na który zgłoszono dwa karabiny: jeden skonstruowany przez Dragunowa (o oznaczeniu SSW-58), drugi – Konstantinowa. Rezultaty badań porównawczych obu wzorów broni, przeprowadzonych w różnych warunkach klimatycznych zdecydowały, że do uzbrojenia wojsk przyjęto w 1963 roku karabin E. F. Dragunowa. W tym samym roku wyprodukowano pierwszą partię 200 sztuk broni, a od 1964 roku rozpoczęto produkcję seryjną w IŻMASZ (Zakłady Mechaniczne w Iżewsku). Od tego czasu SWD stał się etatową bronią wyborową żołnierzy wielu państw m.in. byłego Układu Warszawskiego, w tym Wojska Polskiego (od 1966 roku). Produkcję licencyjną karabinu podjęto m.in. w Chinach i w Iraku (sic!) pod nazwą Al-Kadisa. W trakcie I wojny w Zatoce zakłady wytwarzające iracką wersję SWD zostały zniszczone przez lotnictwo. Produkcji nie wznowiono.

Karabin jest automatyczną bronią samopowtarzalną (tylko na ogień pojedynczy), działająca na zasadzie odprowadzenia części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie (krótki ruch tłoka gazowego), identycznie jak cała rodzina karabinków szturmowych Kałasznikowa. Zasilenie broni odbywa się z magazynka łukowego o pojemności 10 nabojów, ułożonych w szachownicę.

Lufa jest zakończona szczelinowym tłumikiem płomienia – co jest niezmiernie ważnym dla snajpera, nie zdradzić swojego stanowiska podczas strzelania. Przewód lufy ma 4 bruzdy prawoskrętne o skoku 320 mm. Długość lufy wynosi 547 mm.
Karabin wyposażono w mechaniczny celownik krzywkowy (o max. nastawie do 1200 m.) oraz celownik optyczny PSO-1 (o długości 357 mm, powiększeniu -4x i polu widzenia -6 ˚), który ma podświetlaną siatkę do strzelania w złych warunkach oświetlenia i ekran luminescencyjny do wykrywania źródła promieniowania podczerwonego. Za pomocą PSO-1 można prowadzić celny ogień na odległościach do 1300 m. Istnieją też celowniki noktowizyjne (np. NSP-3, NSPU).

SWD ma dwudzielne łoże drewniane (zastąpione w latach dziewięćdziesiątych łożem z tworzywa sztucznego w kolorze czarnym) oraz stałą kolbę drewnianą (z wycięciem tworzącym rękojeść) zaopatrzoną w poduszkę policzkową, odejmowaną do strzelania z wykorzystaniem przyrządów mechanicznych. Do karabinu może być mocowany znany z AKM bagnet wzór 1959.

Na początku lat dziewięćdziesiątych opracowano dla jednostek powietrznodesantowych wersje SWD, oznaczoną SWDS, w której zastosowano rurowa kolbę składana na prawą stronę. SWD występuje też w odmianach nocnych oznaczonych SWDSN.

W 1994 roku rosyjska firma CKIB SOO zaprezentowała karabin wyborowy SWU (skrót od Snajperskaja Wintowka Ukoroczenaja), przeznaczony dla jednostek specjalnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Rosji. SWU, w porównaniu z SWD jest znacznie krótszy, gdyż zastosowano w nim układ konstrukcyjny bull-up (chwyt pistoletowy przeniesiono przed magazynek, podobnie jak w brytyjskim karabinku szturmowym SA80).


Bibliografia
Encyklopedia najnowszej broni palnej, opracowanie zbiorowe pod red. R.Woźniaka, t. 4, s. 116 - 118

Ostatnio edytowany przez Kawa (2009-04-25 19:52:40)